New York Times-ის კორესპონდენტებმა მოახერხეს იმ მოვლენების ჯაჭვის რეკონსტრუქცია, რამაც გამოიწვია სამი ქალის სიკვდილი ბუჩაში, ქალაქ ბუჩაში, რომელიც მდებარეობს კიევთან ახლოს და ცნობილია მთელ მსოფლიოში მარტის ბოლოდან, როდესაც უკრაინელმა სამხედროებმა, რომლებმაც ის გაათავისუფლეს, უამრავი მტკიცებულება იპოვეს. რუსეთის არმიის მიერ ჩადენილი სამხედრო დანაშაულები.

პირველ ქალს ერქვა ოქსანა სულიმა, როდესაც ის გარდაიცვალა, ის 34 წლის იყო. ოქსანა დაიბადა და ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ბუჩაში გაატარა. რამდენიმე წლის წინ ის ქმარს დაშორდა და საცხოვრებლად კიევში გადავიდა, რადგან სურდა მშობლებთან უფრო ახლოს ეცხოვრა, რათა ისინი დაეხმარებოდნენ მისი ქალიშვილის მოვლაში, რომელიც ახლა ხუთი წლისაა.

ომის დაწყებამდე ორი დღით ადრე ოქსანა ბუჩაში ჩავიდა მეგობრების მოსანახულებლად, მაგრამ ქალაქიდან გასვლა ვეღარ შეძლო, რადგან კიევისკენ მიმავალი ყველა გზა სრულმასშტაბიანი შემოჭრის პირველ დღეებში გაწყდა. ბოლოს მეგობრებმა ოქსანა ნახეს 10 მარტს ტარას შევჩენკოს მოედანზე, ბუჩანის მაცხოვრებლებისთვის პოპულარული შეხვედრის ადგილი. 15 მარტს ოქსანას დედამ, ლარისა სულიმამ ფეისბუქზე გამოაქვეყნა პოსტი, სადაც წერდა, რომ მისი ქალიშვილი არ დაკავშირებულა და მას სერიოზული ფსიქიკური პრობლემები აქვს, რაც შეიძლება გამწვავდეს საომარი მოქმედებების გამო.
ოქსანას ცხედარი იპოვეს აპრილში, მას შემდეგ რაც რუსმა ჯარებმა ბუჩა დატოვეს. ის იწვა ვოკზალნაიას ქუჩაზე მდებარე სახლში, მე-3 სკოლის გვერდით, სადაც ბავშვობაში დადიოდა. ბეწვის ქურთუკის გარდა არაფერი ეცვა. ცხედრის მახლობლად ნაპოვნი ჭურვების საფუძველზე, პოლიციამ დაადგინა, რომ ოქსანა მოკლეს 17 მარტს, გაუჩინარებიდან ერთი კვირის შემდეგ. მოგვიანებით მისი პასპორტი რკინიგზის ლიანდაგთან იპოვეს.

იმ სახლის საძინებელში, სადაც ოქსანა იპოვეს, პოლიციამ იპოვა მიმოფანტული ქალის ტანსაცმელი, საცვლები და გამოყენებული პრეზერვატივი. საქმის მცოდნე ოფიციალურმა პირმა The New York Times-ს განუცხადა, რომ არსებობს მტკიცებულება, რომ ოქსანა გააუპატიურეს.

36 წლის ანა ნოგამ, ოქსანას მსგავსად, ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ბუჩაში გაატარა და ომის მიუხედავად, წასვლას არ აპირებდა. მას ქალაქში ოჯახი და ბევრი მეგობარი ჰყავდა. რუსეთის შემოსევის დაწყებიდან, იგი დროის უმეტეს ნაწილს თავისი ორსართულიანი სახლის სარდაფში ატარებდა, ზოგჯერ მამამისის მოსანახულებლად და კატების გადასარჩენად გადიოდა.

ანას მამა და დედინაცვალი ძაღლების მომშენებლები იყვნენ. 13 მარტს ანამ, ნათესავების დარწმუნების მიუხედავად, გამოაცხადა, რომ წავა ცხოველებისთვის საკვების მოსაძებნად. მათ ის აღარ უნახავთ.

ანას ბედის შესახებ The New York Times-მა უამბო ქალმა, სახელად ლუდმილა. მან გოგონა შეიფარა, როდესაც აფეთქებამ მისი ფანჯრები ააფეთქეს და სახლში ძალიან ციოდა. ბინაში ასევე ცხოვრობდა ორი მამაკაცი - ლუდმილას ვაჟი და ანას მეგობარი ვლადისლავი და მისი ყოფილი კლასელი იური. 18 მარტის საღამოს, ანა, ვლადისლავი და იური შესასვლელთან მოსაწევად ჩავიდნენ - და არ დაბრუნდნენ.

ლუდმილამ მეზობლებისგან შეიტყო, რომ რუსი ჯარისკაცები მანქანით ავიდნენ სახლამდე, ანას და მამაკაცებს თავებზე ჩანთები დაადეს და ახლომდებარე 10 სართულიანი შენობის სარდაფში წაიყვანეს. მეზობლებმა უთხრეს ლუდმილას, რომ სანამ ანას მიჰყავდათ, ის ყვიროდა "დიდება უკრაინას!"

ერთი კვირის შემდეგ, ლუდმილა მეგობართან ერთად შეშას აგროვებდა და ერთ-ერთი სახლის ბაღში სამი ცხედარი დაინახა - ჯერ ანა და იური, შემდეგ კი მისი ვაჟი ვლადისლავი. სამივეს ესროლეს თვალებში. ლუდმილას თქმით, ანა ისე სცემეს, რომ დიდხანს ვერ ცნობდა მის სახეს.

81 წლის ლუდმილა შჩეგლოვასაც არ სურდა ბუჩას დატოვება, სადაც თითქმის 40 წელი ცხოვრობდა. თავის ხის სახლში, ქმართან ერთად, მან ჯერ ქალიშვილი ელენა გაზარდა, შემდეგ კი შვილიშვილი ევგენი. ლუდმილას ქმარი რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა - მას შემდეგ ის მარტო ცხოვრობს ძაღლთან და კატასთან ერთად.

ლუდმილას ქალიშვილი ელენა ცხოვრობს ახლომდებარე ქალაქ ირპენში. ომი რომ დაიწყო, დედასთან წაყვანა სურდა, მაგრამ დაბომბვის გამო უსაფრთხოება აღარ იყო. მალევე გაითიშა დენი და კომუნიკაციები. 7 მარტს ელენამ სცადა დედასთან დარეკვა და დაბადების დღე მიულოცა, მაგრამ ვერ შეძლო. რამდენიმე დღის შემდეგ ელენა და ევგენი ირპინიდან კიევში გაიქცნენ.

19 მარტს ქუჩაზე, სადაც ლუდმილა შჩეგლოვას სახლი დგას, მხოლოდ ორი მაცხოვრებელი დარჩა - ის და 84 წლის მარია. ქუჩის ბოლოს სახლში რუსი სამხედროები დასახლდნენ. The New York Times-ის კიდევ ერთი თანამოსაუბრის, ბოგდან ბარკარის თქმით, რომელიც ლუდმილას სახლში საჭმელს ეძებდა და ესაუბრებოდა, ქალი ტიროდა და უთხრა, რომ რუსები მას ემუქრებოდნენ. მან სთხოვა ბოგდანს, რომ რამდენიმე დღეში დაბრუნებულიყო და შეემოწმებინა ცოცხალი იქნებოდა თუ არა.

რამდენიმე დღის შემდეგ მარიამ გაიგო ლუდმილას ეზოში ვიღაცასთან კამათი და უცნაური მამაკაცი დაინახა. შიმშილისა და სისუსტისგან მარიამს არ შესწევდა ძალა ჩარეულიყო.

ლუდმილას ცხედარი მარიას შვილმა აღმოაჩინა, რომელიც ქალაქის გათავისუფლების შემდეგ ბუჩაში დაბრუნდა. ქალი ეზოს ხეზე ჩამოკიდეს, საბარგულთან კიბით. პოლიციამ ლუდმილას გარდაცვალება თვითმკვლელობად დაასახელა, მაგრამ მის არცერთ ახლობელს არ სჯერა. ის ძალიან რელიგიური ადამიანი იყო და ასეთ ცოდვას ვერ ჩაიდენდა, დარწმუნებულია ლუდმილას მეზობელი ვალენტინ მელნიკი. და მის შვილიშვილს ევგენიმ, რომელმაც ბებიას ცხედარი ხიდან ამოიღო, არ სჯერა, რომ მას ძალა ექნებოდა, თოკი ასე მჭიდროდ შეეკრა.

უკრაინის ხელისუფლების მონაცემებით, 9 აგვისტოს მდგომარეობით, ბუჩაში რუსული ოკუპაციის თვის განმავლობაში, დაიღუპა 458 მშვიდობიანი მოქალაქე (მათ შორის ცხრა ბავშვი), მათგან 419 დახვრიტეს ან დაიღუპა წამების შედეგად. ბუჩას მასობრივ საფლავში 116 ბუჩანის ცხედარი იპოვეს. ქალაქის განთავისუფლების შემდეგ დაიწყო გამოძიება, რომლის დროსაც ჟურნალისტებმა (მათ შორის The New York Times) და უფლებადამცველებმა აღმოაჩინეს რუსული არმიის მიერ სამხედრო დანაშაულების მრავალი მტკიცებულება.